Megafoons: Voor elke toepassing (2023)

Met ons assortiment betrouwbare megafoons hebben we voor elke toepassing de optimale oplossing

Een paar basisbeslissingscriteria helpen u bij het kiezen van het juiste apparaat. Bereik is ongetwijfeld het belangrijkste criterium. Hierbij geldt: hoe groter de geluidsdruk (in dB), hoe groter het bereik van de megafoon. Er is ook de mogelijkheid om te kiezen tussen megafoons met een geïntegreerde microfoon, met een handmicrofoon of apparaten met een extra draadloze microfoon. Trouwens: al onze megafoons gebruikenstandaard batterijenvoor voeding. Geen exotische energieopslagapparaten die je in de internationale elektronica-jungle zou moeten zoeken om ze te vervangen. Als alternatief bieden sommige apparaten ook een 12V-aansluiting. Andere onderscheidende kenmerken zijn de grootte, het gewicht en het stroomverbruik. Met behulp van deze vergelijkingscriteria vindt u gegarandeerd snel de ideale megafoon die geschikt is voor uw individuele behoeften in het MONACOR-assortiment.

Megafoons worden vooral gebruikt om grote menigten toe te spreken, in noodsituaties, bij demonstraties, bijeenkomsten of bijeenkomsten. Moderne draagbare megafoons kunnen ook vooraf opgeslagen of ingebouwde geluidseffecten of tonen afspelen. Ten slotte versterkt een megafoon het geluid. Dit kan ook worden bereikt met behulp van eenmicrofoon, eenELA-versterkeren eenELA-luidspreker. Dus laten we precies zijn: een megafoon (ook achterhaald: sprekende trompet, spreektaal: luidhaler) is typisch een draagbare of draagbare kegelvormige akoestische hoorn. Het dient om iemands stem of andere geluiden te versterken en in een bepaalde richting te sturen. Bij normale spraak gaat het geluid rechtstreeks van de mond naar het smalle uiteinde van de megafoon. De megafoon zendt vervolgens de geluidsgolven uit aan het brede uiteinde. Het werkt in principe als volgt:

• ​​Een (moderne, elektronisch versterkte) megafoon heeft aan het mondeinde een microfoon die geluidsdrukgolven omzet in een elektrisch signaal.

• Een elektronisch circuit versterkt vervolgens het elektrische signaal.

• Dit krachtige elektrische signaal wordt vervolgens naar een luidspreker gevoerd, die het weer omzet in geluidsdrukgolven.

• Een hoorn op de luidspreker van de megafoon stemt de impedantie af op de impedantie van de lucht in de vrije ruimte en zorgt voor gerichtheid zodat het geluid naar voren wordt geprojecteerd.

Megafoons vervormen het geluid van de stem enigszins omdat de technologie is geconcentreerd in zeer weinig ruimte en gewicht. Daarnaast moeten de batterijen zo lang mogelijk meegaan. Kostenbewuste technische optimalisatie is daarom veeleisend:

• De chauffeur in de megafoon moet eenfrequentierespons die zo vlak ismogelijk tot 200 Hz, wat een grote uitdaging is in een zeer kleine ruimte. Juist vanwege de hoornluidsprekers moeten megafoons compromissen sluiten in de hoge frequenties ten gunste van het bereik.

• Zelfs diepere bassen hebben het moeilijk in een megafoon - er zou meer ruimte in het apparaat nodig zijn om rijkere bastonen weer te geven in het geval van diepe stemmen.

• Akoestische feedback is ook een technische uitdaging in een kleine en lichtgewicht behuizing.

• Het geluid is beter bij een goede richtingsgevoeligheid, bijvoorbeeld als je een paar meter voor de megafoon staat en direct wordt aangesproken. De gerichtheid van kleine trechters neemt echter sterk af naarmate de frequentie lager is. Ook hier staat het kleine formaat van de megafoons een beter geluid in de weg. Iedereen die al een beetje verschoven is ten opzichte van de straalrichting van de megafoon, ervaart een lagere geluidskwaliteit.

• Een hoorn introduceert een aanzienlijke golfvormvervorming bij hogere volumes. Het doel van de hoorn is om een ​​hogedruksignaal met lage amplitude om te zetten in een signaal met lage druk en hoge amplitude. Omdat lucht bij hogere drukken steeds meer niet-lineair is, hoe hoger de uitlaatdruk, hoe groter de asymmetrie en dus de vervorming. Dit kan een sinusgolf in een zaagtandgolf veranderen wanneer deze de monding van de hoorn bereikt. Het voorkomen van deze vervorming van het signaal is niet eenvoudig.

Een elektrische megafoon is eenmobiel PA-systeem. Uiteindelijk is het een elektronisch apparaat dat elektrische energie gebruikt om de menselijke stem te versterken. Het bestaat uit:

• een microfoon die geluidsgolven omzet in een elektrisch audiosignaal,

• een batterijgevoede versterker die de kracht van het audiosignaal verhoogt,

• een luidspreker die het audiosignaal weer omzet in geluidsgolven.

Elektrische megafoons, hoewel iets zwaarder dan akoestische megafoons, versterken de stem tot niveaus van meer dan 120 dB. Ze hebben in de meeste gevallen de akoestische megafoons vervangen en worden meestal overal gebruiktstationaire PA-systemenbeschikbaar zijn, bijvoorbeeld bij buitensportevenementen, bij bijeenkomsten en demonstraties of op plaatsen waar een operatie of missie moet worden gecoördineerd.

De transistor was de doorbraak voor mobiele megafoons

Elektronische PA-systemen bestaan ​​al sinds de ontwikkeling van buizenversterkers begin jaren twintig. De buisversies waren echter te zwaar om draagbaar te zijn. De ontwikkeling van micro-elektronica was nodig voor draagbare elektrische megafoons. Dit volgde op de uitvinding van de transistor in 1947. 's Werelds eerste megafoon met transistor werd gelanceerd in 1954.

Megafoons: Handheld PA-systeem

Elektronische megafoons hebben meestal de vorm van de oude akoestische megafoon, met een microfoon aan het ene uiteinde en een hoornluidspreker aan het andere, een pistoolgreep aan de zijkant en een schakelaar om hem aan te zetten. Tijdens gebruik wordt de trigger ingedrukt om hem in te schakelen tijdens het spreken. Andere, grotere versies hangen met een riem aan de schouder en bieden een aparte handmicrofoon aan een snoer waarin kan worden gesproken, zodat de gebruiker tot een menigte kan spreken zonder dat het instrument zijn gezicht bedekt. Er is een grote verscheidenheid aan moderne elektrische megafoons te koop en functies zoals prestaties, gewicht, prijs en accessoires zoals alarmen en schouderbanden dragen allemaal bij aan de keuze van de consument.

De oorspronkelijke uitvinder van de sprekende trompet is het onderwerp van historische controverse. Er zijn zeer vroege verwijzingen naar archetypen van de megafoon:

• Redenaars in het oude Griekenland droegen maskers met kegels die uit hun mond staken om hun stemmen in theaters te versterken.

• Helleense architecten hebben mogelijk opzettelijk akoestische fysica gebruikt bij het ontwerpen van amfitheaters.

• Tekeningen uit 1675 en 1682 tonen een inheemse leider in Noord-Amerika die een megafoon van berkenschors gebruikt om zijn krijgers toe te spreken.

• Een tekening vanAthanasius kerkr uit 1684 toont een man die een megafoon gebruikt.

BeideSamuël Morlanden Athanasius Kircher zouden rond dezelfde tijd in de 17e eeuw de megafoon hebben uitgevonden:

Morland schreefover zijn experimenten met verschillende hoorns in een werk dat in 1655 werd gepubliceerd. Zijn grootste megafoon was een koperen buis van meer dan 6 meter lang, die naar verluidt de stem van een persoon anderhalve kilometer verderop projecteerde. De megafoon van Morland was echter recht en buisvormig.

Twintig jaar eerder beschreef Kircher een apparaatdie zowel als megafoon kan worden gebruikt als om mee te luisteren naar gesprekken van buiten een gebouw. Zijn opgerolde hoorn was aan de zijkant van een gebouw gemonteerd, met een smal uiteinde aan de binnenkant waar in gesproken of geluisterd kon worden, en de brede opening stak door de buitenmuur. De hoorn van Kircher was een "slakkenhuis", wat betekent dat de hoorn werd gedraaid en omwikkeld om hem compacter te maken.